Forn tún

Þó að tún séu ekki mannvirki í venjulegum skilningi eru þau þó til orðin af mannavöldum og með aðferðum lífefnafræði og fornvistfræði má fá gömul tún til að gefa vísbendingar um sögu jarðræktar. Langflest heimatún á Íslandi eru enn í fullri notkun og hafa verið sléttuð margsinnis með stórvirkum vinnuvélum og á þau hefur verið borinn ólífrænn áburður um árabil. Tún sem orðið hafa fyrir slíku hnjaski henta verr til rannsókna og því er mikilsvert ef hægt er að finna tún sem eru að mestu ósnert af tækni 20. aldar. Byggt hefur verið á stærstum parti Syðstabæjartúns en hinn efri hluti þess var tekinn undir kartöflugarða á þessari öld. Mestur hluti Ystabæjartúns virðist einnig hafa verið sléttaður en að öðru leyti hefur ekki verið mikið um túnrækt í Hrísey á þessari öld. Saltnestúnhefur sennilega verið slegið og bætt á þessari öld en Hvatastaðatún er fullkomlega hrjóstugt og var komið á kaf í lyng þegar í byrjun 18. aldar. Stór hluti Miðbæjartúns hefur verið skemmdur af jarðraski vegna æðarvarps en nyrðri hluti þess er óskertur og er þar enn valllendi með talsverðri sprettu.