Á vortíma (milli 1820-1825) bar svo til að formenn nokkrir á Siglunesi nyrðra vóru þá langt var liðið á vorvertíð þeirra á gangi millum búða niður á tanganum að tala um aflabrögð sín um vorið. Fannst það á mörgum að þeim þóttu hlutir sínir með minna móti orðnir, einkum einum sem Jón hét og var Bjarnason; hann átti heima á Hrísey. Undanfarin ár hafði hann aflað með þeim beztu, en nú fengið meðalhlut. Hann kvað svo að orði að guð hefði séð til að skammta sér í vor. Orð þessi mælti hann með hálfkærings hæðnissvip og málfæri og eins konar óviðfelldnu kuldabrosi. Piltur einn ungur stóð við búðarvegg þar sem mennirnir gengu fram hjá og gáfu þeir honum engan gaum, en hann heyrði tal þeirra og atkvæði Jóns og reis honum hugur við að heyra það.
Skömmu síðar komu vertíðarlokin. Fór þá hver heim til sín, eins Jón sem aðrir, en strax og hann var heim kominn tók hann svo mikið gigtarmein í mjöðminni að hann lagðist í rúmið og lá lengi nær dauðvona. Mjöðmin og lærið holgróf allt með beini. Hann fékk góða læknishjálp. Vorið eftir kom sami pilturinn í Hrísey á bæ Jóns og lá hann þá enn í rúminu, aðeins málhress, en mjög torkennilegur, og svo lá hann það sumar. Loksins komst Jón til heilsu, en lifði þó við örkuml; mjöðmin og lærið dró saman og knýtti, svo fóturinn þeim megin varð mikið styttri en hinn og varð Jón því að hökta við hækju það hann fór. Mun hann og síðan ekki hafa verið hákarlaformaður á Siglunesi.
Þótti piltinum sem hér hefði það sannazt að guð lætur ekki að sér hæða.
Jón Árnason. (1862). Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri.
„Fyrir mjög mörgum árum gekk beitarhúsamaður frá Yztabæ í Hrísey eitt kvöld til kinda, sem voru niðri við fjöru, og ætlaði að reka heim til húsa. Hann gekk ofaní fjöru vestan til á eyjunni og sá þar eitthvað kvikt; hélt hann fyrst, að þetta væru kindur, og gekk þangað, en þegar hann kom nær, sá hann, að þetta var skrímsli eitt mikið og ferlegt. Hann tók nú til fótanna og hljóp heimleiðis, en skrímslið elti hann og var furðulega fljótt á fæti. Þegar maðurinn kom heim að fjárhúsunum, vantaði lítið á, að skrímslið hefði náð honum. Maðurinn skauzt fyrir húshornið og nam staðar hinum megin við húsið, en skrímslið renndi sér á hurðina og mölbraut hana.
Jafnskjótt og skrímslið var komið inn í húsið, hljóp maðurinn heim til bæjar eins og kólfi væri skotið, og komst þangað klaklaust. Næsta dag var gengið til húsanna, og var skrímslið þá horfið, en slóð sást eftir það til sjávar, eins og hlemmum hefði verið slegið niður.“
Eftir sögn Óla Björnssonar frá Syðstabæ í Hrísey 1901
„Sandur er utan við Syðstabæ, og eru menn vanir að lenda þar, þá er sunnanstormur er, því að þá er svo mikil kvika við aðallendinguna, að þar er ekki lendandi. Eitt sinn er Jörundur [Jónsson bóndi í Syðstabæ, d. 1891] kom út, heyrði hann skrjáf niður á sandi og gekk þangað, því að hann hugði, að menn sínir væru komnir heim [úr kaupstað]. Hann gekk á tréskóm. Þegar han kom ofan á sandinn, sá hann einhverja þústu og hélt fyrst, að þetta væri bátur manna sinna, en ekki heyrði hann neitt mannamál. Hann gekk nú nær og sá þá, að þetta var skepna ein afar mikil, og skrjáfaði í henni. Hala hafði hún afar langan, en annars sá Jörundur ekkert sköpulag á kvikindi þessu. Hann varð hræddur og sneri þegar heimleiðis, en hann var orðinn gamall og þungur og því stirður til hlaupa. Jörundur hljóp þó svo hart sem hann gat, og skrímslið á eftir. Fyrir neðan bæinn er brött brekka, og vantaði lítið á, að skrímslið hefði náð Jörundi, er hann var kominn þangað; fleygði hann þá tréskónum, til þess að verða fljótari á sér, og komst við það í bæinn. Hann lokaði bænum, hljóp inn og lét þegar fólkið fara að hátta og slökkva öll ljós; varð það einskis vart um nóttina, en Hríseyingar komu ekki innan að fyrr en næsta dag. Föl hafði verið á jörðu, og var því farið að hyggja að sporum skrímslisins næsta morgun; sást þá slóð eins og eftir kollubotna og greinilegt far eftir hæla skrímslisins.“
Eftir sögn Óla Björnssonar frá Syðstabæ í Hrísey 1901.
Stúlka í Hrísey hryggbraut Þorgeir og vakti hann þá upp bola til að hefna sín. Sá hún einn morgun hvar þokuband liðaðist inn í Eyjafjörð og stefndi til eyjarinnar. Á heimilinu var kunnáttumaður mikill og bauðst hann til að taka á móti sendingunni. Þokan varð að ægilegu nauti og fór maðurinn með særingar og snéri nautinu til Þorgeirs.
„Milli svonefndra Eyjarhala yst í Hrísey er hóll sá er Múshóll nefnist. Tilefni þeirrar nafngiftar er munnmælasaga, er segir frá gífurlegum músagangi í eynni. Á þetta að hafa verið á þeim tíma er Þorvaldur Rögnvaldsson kraftaskáld bjó að Sauðanesi á Upsaströnd. Þorvaldur var til þess allfús að losa eyjarskeggja við músapláguna, ef unnt reyndist. Lagði hann eitthvert lostæti fyrir mýsnar í holu allmikla, er hann lét grafa í fyrrnefndan hól. Sitthvað kjarnmikið og kröftugt töldu menn hann hafa lesið yfir staðnum og mýsnar hópuðust að agninu eins og þegar fé er til réttar rekið. Þegar Sauðanesbónda þótti sem alla mýs eyjarinnar væru samankomnar í hólgryfjunni, skipaði hann fyrir um að mokað skyldi kyrflilega yfir hópinn. Var það gert og hóllinn tyrfður, svo að lítt sá fyrir ummerkjum og hefur síðan verið músalaust í Hrísey.“
Þetta mun hafa verið á 17. öld en seinna varð annar fjölkunnugur maður til að nota hann: „Eitt sinn kom hollenzkt skip að Hrísey, og verzluðu eyjarskeggjar við það, en ósætti reis milli skipstjórans og eins eyjarskeggja. Reiddist skipstjóri svo, að hann hótaði að senda Hríseyingum sendingu í hefndarskyni. Líður svo árið og fram til jafnlengdar næsta ár. Kemur þá enn hollenzkt skip í Eyjafjörð og þegar það kemur nærri Hrísey, setur það niður bát, og er honum róið í land og strax til baka aftur. En þetta sama kveld er sótt svo mjög að Hríseyinga þeim, er skipstjórinn hafði reiðzt við sumarið áður, að honum lá við sturlun. Var nú það ráð tekið að senda austur á Vegeirsstaði til Þorgeirs [Stefánssonar (1717-1803) – Galdra-Geira – er bjó í Hrísey skömmu fyrir 1750 og hefur þetta verið eftir að hann flutti úr eynni] og biðja hann að koma til Hríseyjar, til þess að bjarga manninum, sem fyrir aðsókninni varð. Varð Þorgeir við beiðninni og lagði þegar af stað og tók Guðrúnu dóttur sína með sér … stigu þau feðginin á land, leituðu skamma stund, þar til þau fundu drauginn, og réðust þeir þá hvor að öðrum, Þorgeir og draugurinn. Var atgangur þeirra bæði harður og langur, og mátti ekki á milli sjá, hvor betur myndi hafa, en enginn þorði nærri að koma, fyrr en Guðrún Þorgeirsdóttir óð að þeim og hvessti sjónir á drauginn. Leit hann á hana, og dró þá úr honum mátt allan. Tóku þau feðginin hann þá á milli sín og leiddu hann út á svokallaðan Músarhól, sem er á ysta odda Hríseyjar. Þar settu þau drauginn niður. Í mörg ár á eftir heyrðu Hríseyingar væl draugsins upp um holu á hólnum. Að launum fyrir að koma draugnum fyrir, gáfu Hríseyingar Þorgeiri bát, hlaðinn fiski. Héldu þau feðginin svo heim til sín aftur.“
Jóhannes Óli Sæmundsson: Örnefnasögur Súlur VII, 232; Gríma III, 298- 299